Akil wstał długo przed świtem, gdy za oknem wciąż panowała nieprzenikniona ciemność. Zarzucił uprząż na konia. Włączył i zaraz wyłączył światło — dwie sekundy wystarczyły, by się ubrać. Rośliny za oknem zakołysały się od pędu, z jakim ruszył.

Pędził w stronę wielkiego otwartego pola, ograniczonego tylko dwoma rzędami nagich drzew. Zeskoczył ze swojego wiernego towarzysza i stanął. Stał i stał. Aż kontury jego ciała zaczęły się rozpływać w przestrzeni.

Pierwszy wdech — oczyszczenie płuc.
Drugi — chłodny, przedświtowy tlen, czysty jak destylowany alkohol.
Trzeci — gdzieś z oddali nadciąga aromat zielonych przypraw — jeszcze świeżych, jeszcze nie spalonych słońcem.
Jeszcze jeden wdech — i ciało zaczyna się upajać tlenem.

Ten prostokąt kosmosu, to wolne, oddalone pole — mieści się w całości w jego piersiach.

I tak stał. I tak oddychał.